Er was eens een schorpioen die van de vogels had gehoord hoe fijn hun bezoek aan hun centrum was geweest. Nu woonde deze schorpioen al heel zijn leven op de open vlakte; hij kende er iedere put en elke steen maar een centrum had hij er nog nooit gezien. Hij had de vogels wel vaak zien wegvliegen tot over de rivier. “Zou daar het centrum liggen?” vroeg hij zich af.
Toen hij aan de rand van de rivier gekomen was zwom net de kikker voorbij. De kikker stond er voor bekend dat hij graag andere dieren een plezier deed door hen naar de overkant te brengen. De kikker dacht “als ik de schorpioen naar de overkant breng worden we vast vrienden. In het water zal hij me niet steken want dan verdrinkt hij zelf ook.” Het vrolijke gekwaak vond de schorpioen maar niets maar hij wou zo graag het centrum bereiken dat hij toch op de rug van de kikker kroop.
Toen ze bijna in het midden van de rivier waren aangekomen voelde de kikker een pijnlijke scheut. “Au! Je hebt me gestoken!” riep hij ontzet. Inderdaad. De schorpioen had de kikker gestoken en samen zonken ze weg naar de bodem van de rivier.
Tata!
Mie x
