Denkt u soms ook nog heimelijk genietend terug aan het windje dat over de tatami kwam waaien? Was er volledige stilte en dan plots “Pfwiet!”. Heerlijk! Toch omdat het deze keer iemand anders te beurt viel. Met een glimlach werd ik me pardoes weer bewust van de banaliteit van het dagelijkse leven. Er was duidelijk geen tegenhouden aan, geen overstijgen mogelijk. De dojo luchtte helemaal op.
Maar zelfs in het preutse Japan doen ze dat hoor. In het oude japan werden er zelfs publieke wedstrijden gehouden om te zien wie het hardste en langste een scheet kon laten.
Tata
Pfwiet!
Mie x
